Onze innerlijke huiself

In ieder van ons schuilt, diep van binnen, een huiself. Dat is de stelling die ik vandaag zal verdedigen.
En voor degenen die nu denken, what the fork is een huiself: waarom ben je hier mijn oenige blog aan het lezen? Ga Harry Potter lezen weirdo! (Of nog beter, doneer geld aan een organisatie die transgender personen steunt en ga dan Harry Potter lezen). 

Voor degenen die denken, ja Renéetje, natúúrlijk heb ik Harry Potter gelezen, maarre… dat is alweer een zomer of tien geleden dus ik weet niet meer hoe het allemaal zat, don’t worry, I got you. 

.

Definitie

Huiselfen zijn magische wezens die gedoemd zijn om te dienen. Ze zijn “gebonden” aan de familie die ze dienen en dit is niet zomaar een band, het is een magische verbinding. Praktisch gezien houdt het in dat ze huishoudelijke taken verrichten zoals koken en schoonmaken, maar uiteindelijk betekent het dat huiselfen een bevel van hun meesters moéten opvolgen.

Als ze toch weigeren – wat ze nooit doen – voelen ze een onweerstaanbare, magische drang om zichzelf op de meest gruwelijke manieren te bestraffen. Dit gebeurt echter alleen bij Dobby, de enige elf die soms zijn eigen plan trekt en dit moet bezuren door zelf opgelegde straffen te ondergaan zoals de ovendeur dicht slaan met zijn oren ertussen, en met een strijkijzer zijn eigen vingers strijken. Ja. Wat?

Gelukkig wordt het lot van deze wezens in de boeken zeer kritisch bejegend, en bovendien op een manier die enorm realistisch is.
Hoezo realistisch? Omdat welgeteld één iemand het concept van huiselfen een verschrikking vindt. Dit is, hoe kan het ook anders, een nieuwkomer in de toverwereld. Hermione Granger toont ons maar weer eens dat het vaak buitenstaanders zijn die de problemen van de maatschappij het scherpst in beeld hebben (hé, dus immigratie maakt de samenleving sterker, wie had dat gedacht). 
Als zij het probleem aan de kaak stelt, krijgt ze echter een hoop hoongelach over zich heen. Men vindt haar wokeness meer irritant dan inspirerend, en het duurt vier boeken voordat ze een klein beetje voet aan de grond krijgt. Realistisch dus. 

.

Hoe zit het nou met onze innerlijke huiself?

Oja, goed dat je het vraagt. Want daar hadden we het eigenlijk over. Als ik Harry Potter lees valt me op dat huiselfen eigenlijk extern laten zien wat wij intern doen. 

Huiselfen moeten zichzelf geweld aandoen wanneer ze regels overtreden die zijn opgelegd door een autoriteit buiten henzelf. 
“Bad Dobby, bad Dobby!” roept de kleine elf terwijl hij met man en macht probeert zijn kop tegen de muur de knallen. Als kind vond ik hier niet zoveel van, behalve dat het zielig was – en als ik eerlijk ben, vrij irritant. Als volwassene heb ik het gevoel dat dit perfect weergeeft hoe wij onszelf behandelen.
In ons geval is er geen autoriteit buiten onszelf, behalve dan misschien Moeder Cultuur, die mede bepaald welke regels we onszelf opleggen. Voor sommigen betekent dit dat ze vinden dat ze succesvol moeten zijn, anderen moeten altijd alles perfect doen. Zo goed mogelijk je best doen, andere pleasen, anderen domineren, het is voor iedereen anders. Maar zodra we het gevoel hebben dat we tekortschieten, dat we niet voldoen aan deze zelfbedacht normen, straffen we onszelf met schadelijke gedachten. 

Ik kan het niet. 
Ik ben lelijk. 
Ik ben dom.
Ik ben zwak. 
We hebben allemaal zo onze eigen mantra’s, maar de messen zijn altijd geslepen en we grijpen er onmiddellijk naar. 

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ga proberen mijn inner-Hermione toe te voegen aan de verschillende stemmen die door mijn hoofd galmen. Iemand die kritisch is op deze zelfbeschadiging, haar uiterste best doet dit systeem te ontmantelen, en zich daar lekker helemaal niet voor schaamt.

.

.
.
.
.
.
.
.