Als iemand je advies opvolgt (woeps)

Mensen zeggen steeds dat ik een blog moet beginnen.
Ze zeggen al jaren ‘hoe leuk het niet zou zijn als ik een blog had’.

Ik wil geen blog beginnen.

Begin lekker zelf een blog.

Wat ik wil is verhalen schrijven. Verhalen over verre landen en werelden die enkel in mijn verbeelding bestaan. Verhalen over de meest buitengewone personages, die je liefhebt of haat met zo’n weergaloze kracht dat je het gevoel hebt dat je weer leeft. En landschappen, adembenemende landschappen waar we in ons Nederlandje alleen van kunnen dromen. En wezens, vreemd en fantastisch, waarvan je wenste dat ze echt zouden bestaan (alhoewel niemand ze werkelijk wil tegenkomen, ik bedoel, orks?)

Ik wil niet schrijven over onze eigen stomme wereld, en wat een rotzooi het allemaal is. Of over “interessante dingen die ik om me heen zie”. Ugh. Hou op.
En val me niet meer lastig met je gepraat over blogs en bloggers.

Toch doen ze het. Mensen blijven het zeggen. ‘Oh ja ha ha. Zo had ik er nooit over nagedacht. Dat is inderdaad grappig!

.

Nou hier is ie dan! Ik heb een blog!

Tadaa..

Toch dringt de vraag zich aan mij op, hebben ze wel eens over de rest nagedacht, deze lieve vrienden en familie van mij? Hebben jullie beseft dat nu de volgende fase van jullie ‘advies’ aanbreekt.
Want nu is ie er! En dus is de vraag, lieve familie en vrienden: gaan jullie mijn blog nu ook lezen?

Nou??

Ik betwijfel het.

Tenminste… De eerste blog zal je lezen. Natuurlijk ga je ‘m lezen! Op jou kan ik rekenen. Ah, da’s lief van je, dank je.

Enne, de tweede blog die ik post?
Ja die ook wel.

De derde?
Misschien ook wel, ja. Waarschijnlijk. Hoogst waarschijnlijk zelfs – al is het vooral omdat je in die eerste post uitgebreid betwijfelde of ik deze blog daadwerkelijk trouw zal lezen.

Hee, en de vierde?
Ugh… Dit begint irritant te worden. Ik bedoel, ik zal het wel lezen – nogmaals je schreef expliciet dat ik het niet zou lezen, maar ik heb hier eigenlijk geen tijd voor. Ik heb dingen te doen, oké, al die suffe stories die niemand interessant vindt verschijnen niet vanzelf op instagram hallo.

De vijfde?
Alweer een blog?! Sjees. Oké, oké, ik zal ‘m lezen.

De zesde?
Ik skim ’t ff.

De zevende?
Oké, ik ben er klaar mee.
Hmm. Toch wel lullig. Ik klik er even snel op. Voor de pageviews, dan lijkt het alsof mensen haar site nog volgen.

De achtste?
Nu heb ik het echt gehad. Waarom is ze überhaupt met deze blog begonnen? Alsof het iemand iets kan schelen wat zij om zich heen ziet, wat zij van de wereld vindt!

De negende?
Nope. Ga ’t niet lezen.

De tiende?
Ik denk dat ik deze vriendschap maar laat verwateren. Het spijt me dat het zo moest lopen. Maar de e-mails, de insta posts over deze FREAKING BLOG zijn te irritant. Ik stop ermee, over, klaar, uit. Het ligt níét aan mij. Het ligt aan jou.

De twaalfde?
Eeennnn… “niet meer volgen”. Klik.
Nu is het echt klaar.

.

En zo is het gekomen

Jazeker, dit is het verhaal van hoe ik al mijn vrienden kwijtraakte.

Nee, grapje.
Dit is alleen het verhaal over waarom deze blog geen email-list heeft.













Vooralsnog.
(dum dum dum)